Dag 3 Kaapverdië

Nadat we ontbeten hebben, gaan we meteen chillen bij het strand. Dat wil zeggen, dat is ons idee. Maar het waait best hard en de zon schijnt niet, dus is het nog best wel fris op deze vroege morgen. Dan maar even kijken bij het zwembad, misschien dat we hier wat meer in de luwte liggen. Maar ook hier liggen we in de wind.

Dan besluiten we maar een stukje te gaan wandelen. Aangezien Tess het ook koud heeft, vindt ze dat ook best. We lopen langs het water richting het noorden, waar we nog niet zijn geweest. Hier geen lange stranden maar rotsachtige kust en ruw terrein, wel komen we een compleet verlaten strandje tegen, wat in de laagte ligt en dus ook uit de wind. De zon is inmiddels ook gaan schijnen, dus hier is het heerlijk.

Verder lopend komen we langs een ruïne waarnaast een heksenkring is aangelegd en komen we Fransen tegen die met de auto hier zijn gekomen en ons vragen of ze bij “het wrakschip” zijn. Dit is aan de noordelijke zijde van het eiland… dus nee, niet echt in de buurt (dit is aan de westkant).

Het is wel weer mooi geweest en we lopen terug. Onderweg komen we een groot rotsblok tegen en dit brengt het kind in Mark naar boven, dus die moet er even opklimmen. Nog best lastig met die harde wind, opletten dat je niet gerukwind wordt. Maar Mark heeft zijn speelkwartiertje weer gehad en we lopen verder terug naar het hotel.

Al die inspanning… tijd om te relaxen. Het is nu een stuk warmer met de zon die nog steeds schijnt en we kunnen wel even een verfrissende duik gebruiken want we lijken net enorm zonnebank oranje van het stof. Er waait een rode vlag, wat betekent niet zwemmen, maar tot aan het middel moet kunnen. De golven zijn metershoog en dit is gaaf. We begrijpen de code rood wel want de stroming is behoorlijk, maar de golven zijn des te gaver.

Dan nog even wat eten in de bar en verder relaxen op het strandbedje. We vallen in slaap en worden om half vijf weer wakker. De zon staat inmiddels wat lager en het wordt al iets minder warm. Voor ons mooi de tijd om, nadat we even snel gedoucht hebben naar het centrum te gaan op zoek naar een restaurantje voor vanavond. We gaan wel met de taxi, want ja, het moet wel een relaxvakantie blijven vindt Tess.

Bij het centrum aangekomen, komen we een bewaker van het hotel tegen. We herkennen hem niet in zijn Bayern Munchen T-shirt, maar hij ons wel (helaas) en hij wil ons naar z’n winkel brengen. Of die van z’n familie. Nog meer souvenirs. Maar ook een shirt van het nationale team van Kaapverdië, die is wel mooi, dus toch maar weer een souvenirtje kopen. 

We lopen ook nog even langs de winkel van Abel, want misschien kan hij ons naar het scheepswrak brengen voor een leuk prijsje. Bij de winkel aangekomen, zijn er alleen twee vrouwen die geen idee hebben waar we het over hebben als we het over Abel hebben. Na veel handgebaren en uitleggen, herinnert Mark dat die een foto op z’n telefoon heeft staan, die laat hij zien en dan is het duidelijk, het is Abel. Zucht, dat zeiden we toch al. Abel komt er even later aan en we overleggen of die misschien wat voor ons kan betekenen, maar eigenlijk doet die alleen een complete tour via andere strandjes en plekken en hier moet die een andere chauffeur regelen, maar de prijs die die daarvoor vraagt is absurd. Dat wordt m dus waarschijnlijk niet. Morgen nog een keer vragen ;-)

We willen dus op zoek naar een restaurantje, maar het centrumplein is zowat uitgestorven. Er is geen gezelligheid hier. We besluiten dan maar weer richting hotel te lopen, want halverwege is er een Belgisch restaurant hebben we ons laten vertellen en inderdaad, op een prachtige locatie naast een zwembad en drie appartementsgebouwen staat deze tropisch uitziende bar. De eigenaar is een Belg, zo is de bediening en kok ook.

We eten er steak en kipsaté. Helaas geen Belgisch biertje. De eigenaar vertelt, dat er geen Belgisch bier te importeren is. Als hij dit naar Kaapverdië wil halen, moet hij minimaal een container vol importeren, dat is net iets te veel van het goede. Dus dan maar een Strela (het Kaapverdische biermerk). Ook wel binnen te houden.

Als we klaar zijn, lopen we verder naar het hotel. Het is pikdonker en er is geen verlichting. Gelukkig hebben we het licht van de telefoon, waardoor we kunnen zien waar we lopen. De wegen zijn hier niet best, een wandelpad is er al helemaal niet, dus je moet wel kunnen zien waar je loopt, maar dit gaat wel prima zo.

Bij het hotel aangekomen, chillen we nog wat met een biertje en een colaatje en rond 12en liggen we alweer op bed, want van al dat zonnen word je best moe!