Dag 4 Kaapverdië

15 maart 2015 - Sal Rei, Kaapverdië

We staan vanmorgen vroeg op, om op tijd bij het ontbijt te zijn. Dan is er nog voldoende keuze, later is er al veel op en moet je het doen met de restjes.

Na het ontbijt informeren we bij de receptie of we een scooter, quad of auto kunnen huren om naar “het scheepswrak” te kunnen gaan. De receptionist spreekt amper Engels maar we komen eruit dat het niet mogelijk is er met de scooter te komen en een quad huren kan ook niet. Een auto huren wel en voor een paar uurtjes lukt dit. Om 10 uur worden we opgehaald. We hebben dus nog ruim een uur en die benutten we door even te chillen bij het zwembad.

Om 10 uur melden we ons bij de receptie en de receptionist meldt dat de taxi klaar staat. Taxi? We zouden toch een auto huren. Maar wat blijkt, we hebben een auto met gids. Of meer gewoon chauffeur, want de man spreekt geen Engels, of een klein beetje. We gaan op pad. Via het centrum komen we bij een soort industrieterrein en daarna komen we bij de sloppenwijk terecht. Dit is niet teveel gezegd. Huisjes gemaakt van metalen platen, soms van olievaten of soms van recht opstaande pallets, aan elkaar gebonden met lakens en dan vaak zonder dak. Niet voor niets is Kaapverdië één van de armste landen.

De weg, of eigenlijk is er niet echt een weg, vervolgt over zand en rotsachtige ondergrond. Er is hier helemaal niks en het is één al droogte met hier en daar een dor gras. Het is maar goed dat we een chauffeur hebben, want hier zouden we echt nooit de weg vinden. Even later doemt er wel een uitgedroogde oase uit, met tientallen “Palmeira’s”, (palmbomen). Hier crossen we doorheen en dan volgt weer een dorre vlakte. Hard doorrijden kan hier nog niet, het gaat langzaam en af en toe stapvoets over de stenen. Later wordt het meer een duinlandschap en gaat het gas er vol op om niet vast te komen zitten. Het is hemelsbreed ca. 500 km van Dakar vandaan en zo voelt het nu ook: de Dakarrally ;-)

Uiteindelijk komen we dan aan bij de laatste duin en zien we het schip in de laagte liggen. We stappen uit en we spreken over een uur weer af met de taxichauffeur die zal blijven wachten. We lopen over het strand naar het schip. We zijn hier helemaal alleen, geen mens in de wijde omtrek te bekennen, dat is wel gaaf. Het schip ziet er mysterieus uit, gekanteld liggend in de branding, al gedeeltelijke vergaan van de roest. In werkelijkheid is het verhaal minder spannend, want het is een vastgelopen schip uit 1966, dus geen VOC of Portugees oorlogsschip uit het verre verleden.

DSC04782DSC04784

We lopen een stuk over strand en Mark fotografeert wat en ruim binnen het uur zijn we weer terug bij de taxichauffeur, die inderdaad netjes heeft gewacht en wakker schrikt. Hij had ons nog niet terug verwacht. De terugweg kan begonnen worden en zo gaan we weer dezelfde weg terug, hobbelend over keien, rotsen en duinen. Uiteindelijk zijn we twee uur weggeweest en heeft de rit heen- en terug het meeste tijd gekost, maar het was toch wel even leuk.

Van al die inspanning word je moe, dus gaan we chillen op het strand. Het waait nog wel behoorlijk, maar de zon schijnt feller dan gister, dus het is beter vertoeven. Tot vier uur blijven we liggen (met een paar duiken in zee om Mark ook nog bezig te houden) want dan hebben we afgesproken met de hostess van Arke, want we moeten nog wat excursies betalen die we besproken hebben. Als we dat gedaan hebben, gaan we op weg naar het centrum. De rastavlechtjes van Tess laten hier en daar los, dus Tess wil even kijken voor elastiekjes in de winkel van Abel. We gaan dit keer lopend naar het centrum. 

De winkel van Abel blijkt alleen dicht te zijn en dus gaat dit plan niet door. Dan maar even naar de haven lopen om daar een terrasje te pakken en als we verder lopen, wie komen we daar tegen: Abel. Dat wil zeggen, hij ziet ons. We vertellen hem dat we elastiekjes nodig hebben en hij brengt ons naar een andere winkel maar die is dicht. Dan naar zijn winkel en daar heeft hij wat loom bandjes liggen, dat is dus geregeld. Dan op naar de haven. We zien daar mensen ergens omheen staan en nieuwsgierig als we zijn gaan er ook kijken. Het blijkt dat er net een paar vissers zijn binnengekomen en er ligt een enorme vis op de kant, het is een Marlijn van wel 1,5 a 2 meter. Wat een ding. Ze gaan net beginnen met het opensnijden van het apparaat en we blijven gefascineerd kijken. Tess is iets minder gefascineerd en krijgt wat minder prettige gevoelens als bij het opensnijden de ingewanden plus liters bloed/water naar buiten komen, wat allemaal de zee instroomt.

DSC04787

Als we uitgenoten zijn, gaan we op het terrasje wat drinken en even later gaan we weer terug richting hotel. Het is vandaag zondag dus het is redelijk uitgestorven in het centrum. We gaan weer eten bij Elci bar, waar we gisteren ook hebben gegeten, omdat de steak van Mark zo lekker was en Tess deze ook een keer wil proberen. Ook dit keer is het weer heerlijk eten, ondanks dat Mark het verkeerde kipgerecht opgediend krijgt.

Om ca. acht uur zijn we uitgegeten en gaan we weer terug naar hotel, in het pikdonker, maar het is gelukkig maar een klein stukje.

Oh ja, gisteren werden we aangesproken door de Bayern Munchen man, die vertelde dat hij ook als beveiliger in het hotel werkte, maar we hebben hem vandaag niet gezien, terwijl hij wel zou werken. Waarschijnlijk zijn we gewoon in zijn verhaaltje getuind en op die manier in z’n winkel gelokt…. Slim mannetje.

Foto’s