Sani Pass

Vandaag staat de Sani Pass op het menu. Dit is de hoogste bergpas van Zuidelijk Afrika en lijdt het koninkrijk Lesotho in. Tess heeft deze twee jaar geleden ook gedaan en wilde eerst niet mee, want het schijnt een verschrikkelijke rit te zijn, maar vanwege de prachtige uitzichten heeft ze besloten toch mee te gaan. 

We gaan op tijd eten en als we vanuit de Oak Tree lodge naar het restaurant lopen ligt er een witte gloed over de grond, het heeft vannacht gevroren! Mark doet een trui aan, Tess trekt een trui, wanten, winterjas en muts op want het is koud. Gelukkig hebben we wel stromend water, want in de kamer hangt een bordje dat waarschuwt om ’s avonds de waterkoker te vullen, want ’s ochtends kunnen de leidingen wel eens bevriezen.

Om negen uur worden we opgehaald door Major Adventures, waar we de Sani Pass bij hebben geboekt. We rijden de pas niet zelf, want dit is niet mogelijk met een personenauto. Te stijl en te bochtig en te hobbelig. Zuid Afrika heeft het plan (gehad) om de Sani Pass voor de WK te asfalteren, maar ze hebben niet gezegd voor welk WK. Volgens Tess is de eerste kilometer al wel geasfalteerd, en dat in twee jaar tijd en vier jaar na het WK… De andere 40 kilometer zijn onverhard. 

Onze ranger heet Elias en Tess heeft twee jaar geleden precies dezelfde ranger gehad, tenminste dat denkt ze, want hij maakt precies dezelfde grappen als toen. Mark kan er in ieder geval erg om lachen. En Tess eigenlijk ook wel. Samen met twee Oostenrijkers en twee Australiërs zitten we in de 4x4 gepropt. De rit bestaat volgens de ranger uit 3 fases, fase 1 is het geasfalteerde deel, wat dus al heel snel overgaat in fase 2 en dat is onverhard. Fase 3 is meer rotsachtig en is moeilijk te berijden.

In de Sani Pass zijn ook dieren te spotten, waarvan de grootste de Afrikaanse eland en ook luipaarden worden hier wel eens gespot. Deze zien we helaas niet, maar wel bavianen, gieren en andere roofvogels en “rock dassies”.

Af en toe stoppen we om de benen te strekken en om te genieten van het uitzicht. De ranger weet veel te vertellen over de historie van Lesotho en de Sani Pass, die is ontstaan door zebra’s en gnoes die van het dal naar de top van de bergen heen en weer migreerden met de jaargetijden. Door hun sporen ontstond er een pad, die later door de Bosjesmannen werd gebruikt om te jagen. Later werd het pad gebruikt als handelsroute tussen blanken en de Bosjesmannen in Lesotho. 

Op een kwart van de route is de Zuid Afrikaanse grenspost. Hier moeten even de formaliteiten ingevuld worden, de ranger ritselt wat bij de douane zodat we niet hoeven te wachten en weer een nieuwe stempel in het paspoort. We moeten nu nog een heel eind naar boven en pas bovenop de top is de Lesotho grensport. Dit deel van de route is dus niemandsland.

Wanneer we bij fase 3 aankomen wordt de weg pas echt onplezierig en we worden van links naar rechts en van onder naar boven door elkaar geschud. Dit gaat nog 25 km duren! Tess wordt er ook een beetje misselijk van. Dichterbij de top wordt de weg ook smaller en meer haarspeldbochten volgen elkaar op met de niksverhullende namen als “suicide bend” en “o my god reverse corner” (vrij vertaald uit het Sesotho). 

Uiteindelijk komen we dan aan bij de Lesotho grenspost en de ranger kan weer wat ritselen zodat er geen paspoortcontrole hoeft te gebeuren, er komt alleen een stempeltje in het paspoort. Nu zijn we dan in Lesotho aangekomen. Hierboven bevindt zich ook “the highest pub of Africa” waar we gaan lunchen. Het is hier 2873 meter boven zeeniveau. We vertrokken vanmorgen vanaf ca 1200 meter hoogte. Een flinke klim gemaakt dus. De  Drakensbergen zijn niet de hoogste bergen van Afrika, dat is de Kilimanjaro in Kenia, maar die heeft geen pub.

Daarna gaan we ook nog op bezoek bij het “dorpje” wat vlak na de grenspost is gesitueerd, bestaande uit op elkaar gestapelde stenen met gras op het dak. De mensen wonen hier echt en niet eens voor de show. Uiteraard gaan we even op de foto met een vrouw met haar baby, want die vond Tess zoo schattig. Ze kon ‘m bijna niet meer afstaan aan de moeder.

Dan is het weer tijd om de hele rit weer terug af te dalen. Gelukkig hebben we nu het ergste eerst en fase 3 gaat gelukkig vrij snel. We hoeven niet meer langs de Lesotho grenscontrole want bij binnenkomt hebben we meteen een stempel voor vertrek gekregen. Heerlijk, zulke bureaucratie!

Op de terugweg vertelt de ranger nog wat grappen en interessante verhalen. Bijvoorbeeld over zijn verleden als ranger in het Kruger Park. Daarbij heeft hij ondervonden hoeveel corruptie er is, vooral onder de rangers die omgekocht worden om even de andere kant op te kijken bij het stropen. Gisteren was er op het nieuws dat een stroper is veroordeeld voor 77 jaar gevangenisstraf! Mooi! Maar ja, wat je in Zuid Afrika zo in het algemeen hoort, is dat er nog teveel wordt gestroopt en vooral de neushoorns moeten het ontgelden. Nog genoeg werk te doen dus voor de overheid.

Op de terugweg zijn we opvallend vermoeid en Tess is weer misselijk en heeft last van hoofdpijn. Blijkbaar heeft het hoogteverschil behoorlijke invloed op ons. Hier had Tess 2 jaar geleden ook last van, dat was in eerste instantie de reden waarom Tess niet mee wilde. Maar zoals we al vertelden zijn de vergezichten zo mooi, dat moet je samen beleven. Uiteindelijk komen we weer aan bij het kantoor van Major Adventures. Van waaruit we weer teruggebracht worden naar de lodge. Om vier uur zijn we weer terug, dus we hebben er een flinke rit op zitten. De rest van de avond gaan we relaxen en vroeg slapen, want morgen moeten we ook weer een stuk rijden, terug naar Durban. Waar de bikini en zwembroek weer aankunnen!