Robbeneiland

Vandaag slapen we lekker uit. We gaan vandaag naar Robbeneiland maar we hoeven er pas om half 11 te zijn. De afgelopen dagen waren wij steeds de eersten bij het ontbijt, nu zijn we de enigen. De familie uit Zwolle, waarmee we de Tafelberg hebben beklommen, komen nog even afscheid nemen, zij vertrekken vandaag al terug naar Nederland. 

We ontbijten en maken ons rustig klaar om richting de Waterfront te rijden, alwaar we bij de Nelson Mandela Gateway moeten zijn om te vertrekken. We zijn er net even na half 11, de boot vertrekt om 11 uur, maar wat een drukte! Een lange rij binnen voor de terminalingang, deze mensen wachten om de boot op te gaan, maar nog een langere rij bij de kaartverkoop. Wij hebben al kaarten gekocht, dus wij hoeven toch hier niet in de rij te staan? Hopen we. Maar helaas, we moeten onze voucher toch inwisselen voor kaarten, dus toch maar in de rij staan. 

Wat gaat het langzaam. Om kwart voor 11 zijn we al ca. een meter opgeschoten en om 11 uur vertrekt de boot. Er zijn mensen die voor 11 uur een kaartje willen kopen, vervolgens te horen krijgen dat het al uitverkocht is en vervolgens moeten gaan overleggen wanneer ze wel kunnen. En er is maar één balie open, irritant! 

Uiteindelijk zijn wij dan aan de beurt, het is al voorbij elven, maar we zien in onze ooghoeken de boot al vertrekken! We worden echter beloofd dat we nog wel meekunnen, we zullen zien. We gaan naar een verdieping lager, waar we in de rij gaan staan en door een security scanner gaan. Daarna worden we verder geleid naar een andere ruimte, die weer naar een trap naar boven leidt. Mark maakt nog een grapje, dat we zometeen weer buiten op de stoep gezet worden… en inderdaad! We staan weer buiten bij de ingang. Heel apart. Maar we moeten de stroom mensen volgen, wordt ons verteld. Dus we gaan erachteraan. De hele stroom voert door het winkelcentrum langs de haven en uiteindelijk komen we dan op een bootje terecht. (We vragen ons af, waarvoor die security check nu eigenlijk voor diende). Een heel chaotisch gebeuren, maar goed, we zijn op een boot en we zijn onderweg naar Robbeneiland. 

Het is een beetje heiig dus het uitzicht is niet zo heel mooi, maar in de verte zien we Robbeneiland wel liggen. Onderweg zien we nog een zeehondje. Na ca. drie kwartier meren we aan bij Robbeneiland. Een ijzige stem praat door de microfoon en vertelt dat mensen die vertrekken, zich op de gele lijn moeten opstellen en de nieuwe horde mensen wordt welkom geheten en vertelt dat deze zich aan het einde van de haven moeten opstellen in afwachting van de tourguide. De stem zegt dat we nog niet de giftshop in mogen. Dus kijken we even in de giftshop en lopen dan verder naar de rest van de horde mensen.

We wachten nu af. Er komt een bus, iedereen propt zich voor de ingang van de bus, maar er kan maar een klein deel van de groep erin, dus wij wachten wel op een volgende bus. Zo ook met de tweede bus, maar dan komt er geen volgende bus….

Er komt een man ons wat uitleggen over het eiland, omdat de bus nog even op zich laat wachten. Ondertussen rijden er wel wat bussen langs elkaar heen en die maken zoveel herrie dat we niet precies horen wat de man nou zegt. Het wordt wel duidelijk dat we eerst een eilandtour krijgen met uitleg over de natuur enz. en daarna een tour door de gevangenis, gegeven door een ex-gevangene. 

Uiteindelijk komt er nog een bus aan en hier mogen we instappen en we rijden weg. Maar dat duurt niet lang, want we stoppen na ongeveer 100 meter en de chauffeur stapt uit en loopt weg. Ok.. benieuwd wat er nu gaat gebeuren, want de hele rit tot nu toe is één en al chaotisch gedoe geweest. Maar dan komt er iemand anders de bus in en die vertelt dat er geen gids is voor de eilandtour en dat we eerst de gevangenistour gaan doen. Ook best.

We krijgen een rondleiding door de gevangenis en de ex-gevangene vertelt ons interessante dingen over het leven in de gevangenis. Hoe er met elkaar gecommuniceerd werd, zonder dat de gevangenisleiding daar achter kwam en hoe Nelson Mandela (samen met andere gevangen) het manuscript voor zijn boek Long Walk To Freedom heeft geschreven. Dan komen we bij de cel van Nelson Mandela. Iedereen mag er een foto maken, maar de gids loopt ondertussen wel door. Gelukkig zijn wij één van de eerste zodat we de gids kunnen volgen, we vragen ons af of iedereen daarna de gids nog kan vinden. 

We komen in een celblok met persoonlijke verhalen en voorwerpen van gevangenen. We mogen hier rondkijken. Heel interessant om de persoonlijke verhalen te lezen, maar binnen no-time moeten we alweer vertrekken… We hebben net één verhaal van de ca. 20 cellen kunnen lezen.

Dan zijn we bij het einde van de tour en de gids eindigt zijn verhaal met “now you have a short walk to freedom” en hij vertrekt. We staan bij de ingang, waar de bus ons heeft afgezet, maar nu is er geen bus meer te bekennen. In principe zouden we nu een eilandtour krijgen, maar in feite is er geen bus om ons te rijden. Een aantal mensen loopt terug naar het beginpunt waar de bus ons als eerste heeft opgehaald, want misschien is het de bedoeling dat we daar naar teruglopen en een aantal mensen blijft wachten. Wij lopen ook terug naar de haven, want daar is ook nog een kleine tentoonstelling waar we nog geen tijd voor gehad hebben om die te bekijken. 

Als we daar aankomen, zien we in de verte de bus aankomen, we hadden dus toch moeten wachten. Maar ja, teruglopen heeft geen zin want dat is te ver en eigenlijk kan die eilandtour ons wel gestolen worden, we zijn er wel een beetje klaar mee. We lezen de teksten bij de tentoonstelling en niet al te lang erna komt de boot alweer om ons op te halen. We hadden waarschijnlijk niet eens de tijd om de eilandtour te doen, tenzij we dan nog een paar uur zouden wachten totdat de boot weer terug komt.

Al met al: Robbeneiland is een superinteressante plek, gezien de historie van het eiland (het werd al in de tijd van de VOC als gevangenis gebruikt) en uiteraard vanwege de historie van Nelson Mandela, maar vanwege de belabberde organisatie, te krappe tijdsindeling is het eigenlijk zonde van je tijd om hier naartoe te komen. Hier zou men echt wat beters mee moeten doen.

Op de weg terug op de boot, is Kaapstad inmiddels nergens meer te bekken. Op het moment van vertrek zien we nog net het bovenste deel van de Tafelberg boven de mist uitsteken, maar heel Kaapstad is in nevelen gehuld. Pas als we de haven invaren doemen er een paar gebouwen op, maar de toppen blijven in de mist steken. Best een mysterieus uitzicht. Vlak voor we de haven invaren ziet Tess nog een pinguïn zwemmen en we zien nog een paar zeehondjes.

Onze teleurstelling verwerkend en door de boottocht door de mist is vooral Tess versteend van de kou, drinken we bij terugkomst snel een warme chocomelk en een koffie om op te warmen. Daarna rijden we terug naar de guesthouse om de camera van Mark op te halen, die was hij namelijk vergeten. 

Bij de guesthouse gekomen, kijken we vanaf ons balkon over de stad en het lijkt net alsof we hier boven de wolken zitten en Kaapstad in de wolken zit. De zee is niet meer te zien, maar in plaats daarvan zien we een wolkendek en de gebouwen steken hier bovenuit, het zijn nu letterlijk wolkenkrabbers. Een heel gaaf gezicht.

We overleggen waar we gaan eten. Eigenlijk willen we bij Nando’s eten in het centrum, maar de reisleider van Tess haar reis twee jaar geleden door Zuid Afrika, Gavin, is ook in Kaapstad en eet met de groep bij de Waterfront. Wij gaan daar dus ook eten, want dan kan Gavin even gedag komen zeggen. Tess probeert contact met hem te houden via facebook, maar dat kan alleen waar er WiFi is, dus dat verloopt nogal moeizaam. We gaan weer eten bij Karibu, waar we van de week ook gegeten hebben, want ze hebben hier echte Zuid Afrikaanse “Braai” en dat lijkt ons wel wat. 

Het eten is inderdaad heerlijk en als we bijna klaar zijn met eten wordt Tess op de schouder getikt. Het is Gavin, hij is samen met zijn zoontje en chauffeur van de huidige groepsreis en komt ons gedag zeggen. Het is een gezellig weerzien en hij doet de groeten aan Ozzy en Els. Zij gaan nu ook eten.

Als wij klaar zijn, besluiten we om een rondje WK stadion te lopen. Het stadion is hier niet ver vandaan en we dachten dat het stadion in het donker mooi verlicht zou zijn. Dat is helaas niet het geval (misschien alleen tijdens het WK). We lopen een rondje om het stadion, deze buurt is op dit tijdstip helemaal verlaten en we zijn hier helemaal alleen, maar we voelen ons hier in Kaapstad nog nergens onveilig. We maken wat foto’s onderweg en we lopen om het stadion heen, wat nog best een flinke wandeling blijkt te zijn.

Na ruim een uur gewandeld te hebben, zijn we weer bij de parkeergarage en pakken we de auto terug naar de guesthouse. Het is inmiddels 10 uur, we kunnen morgen uitslapen, maar we zijn toch best moe. Bij de guesthouse aangekomen gaat Tess meteen slapen en Mark doet nog even de foto’s en blog. 

Morgen weer een dag. Maar wel de laatste van onze vakantie. NEE, we willen nog niet naar huis :-( het is veel te leuk hier in Zuid Afrika.