Kaap de goede hoop

Auw! Vanmorgen worden we wakker met enorme spierpijn in onze kuiten en bovenbenen. Dat was toch best een flinke klim gister en we zijn nu enorm stijf. Dat moeten we er maar uitlopen, hopelijk gaat dat lukken vandaag, want we willen naar Kaap de Goede Hoop en naar Cape Point (het meest zuidelijke puntje van het schiereiland). Dat zal vast ook flink wat wandelen worden. MAAR.. we hebben gelezen dat ze er ook een kabelbaan hebben, dus klimmen hoeven we misschien niet.

Eerst maar weer even het ontbijt en als we dat achter de rug hebben, snel klaarmaken om te vertrekken. Van Kris, de Belgische eigenaar van de guesthouse krijgen we wat tips om te rijden en waar te stoppen voor de mooie plekjes. O.a. Boulder’s beach, waar een Pinguinkolonie leeft, maar die slaan we over. We hebben eerder al een pinguinkolonie bezocht en Boulder’s beach is iets te toeristisch, denken wij.

Wij gaan op weg. Allereerst gaan wij naar Parow, een voorstadje van Kaapstad aan de Oostkant, hier zit het trainingscomplex en fanshop van Ajax Capetown. Tess heeft Mark voor z’n verjaardag een Ajax Capetown shirt beloofd, maar deze is gek genoeg nergens te vinden in Kaapstad. Wel in één winkel, maar daar was deze omgerekend 60 euro en dat is erg veel voor Zuid Afrikaanse begrippen. 

We vinden het adres gemakkelijk met de TomTom en we zien het Ajax “complex”. Dit is niet meer dan een gebouwtje en paar voetbalvelden. We zien twee teams trainen (allebei in rode tenues) en we parkeren bij het team waarvan wij denken dat het Ajax is, maar dit blijkt een ander team, Vasco Da Gama te zijn. Nog niet zo lang geleden gedegradeerd uit de hoogste divisie in Zuid Afrika.

We gaan dus naar de overkant van de weg, waar ook de fanshop is en we gaan er naar binnen. Er is niemand, behalve de verkoper bij de balie en hij heet ons welkom. Als we vertellen dat we uit Amsterdam komen, vindt hij dat geweldig. Hij heeft al veel mensen (Ajax fans) uit Nederland verwelkomd in zijn shop. Mark krijgt er zijn gewenste shirt van Tess (een stuk goedkoper dan die vorige). We kijken nog even naar de shirts van vorig seizoen, want die van het nieuwe seizoen is sponsorloos, maar het shirt van vorig jaar met sponsor is zo lelijk, dat we dat snel vergeten.

We willen nu eigenlijk vertrekken, maar de man gaat ons begeleiden naar de kantine. Dit blijkt eigenlijk een rondleiding te zijn. We worden rondgeleid door de bestuurskamer, de kantine, de prijzenkast (deze is nogal karig in vergelijk met het echte ajax) en het VIP terras, met uitzicht over het trainingsveld. De man heeft ook geweldige verhalen over vroegere spelers van Ajax CT zoals Benny, Pienaar en Serero, de laatste twee komen nog wel eens langs bij hem, getuige het gastenboek. En ook over Foppe de Haan, die hier wordt vereerd (onder Foppe de Haan is Ajax CT op één doelpunt na net geen  kampioen geworden in de competitie, het beste resultaat ooit). Op het trainingsveld zien we ook nog een bekende: Sander Westerveld is de keeperstrainer hier. 

Na de training hebben we de mogelijkheid om met het team gezamenlijk in de kantine te eten, want dat is hier normaal, spelers en supporters maken gebruik van dezelfde ruimte, geweldig. Maar hier hebben we de tijd niet voor, want we gaan vandaag naar Kaap de Goede Hoop. Dus we nemen afscheid van de man en we gaan weer verder. Volgende stop: Saint James.

Saint James is ca. een uurtje rijden, de ajax fanshop was in oostelijke richting en we moeten zuidelijk, dus het was niet echt op de route, maar de route gaat voorspoedig, we rijden langs een aantal townships, die er op het eerste gezicht niet zo armoedig uitzien als we meegemaakt hebben de afgelopen weken, maar schijn kan bedriegen.

Bij Saint James is Danger beach. Dit staat bekend om de kleurige strandhuisjes. Toerist als we zijn, moeten we daar natuurlijk even geweest zijn. Bij het strand zien we wat haaieninfo, de laatste haai is gesignaleerd in maart en er hangt een zwarte vlag met toelichting: wegens mist moeilijk haaienspotten. Mist? Het is zo helder als maar kan zijn hier. Maar we horen van een vrouw dat buiten het seizoen er niet zoveel aan gedaan wordt, er zwemt normaal gesproken toch niemand in de winter. Ook vertelt ze dat de strandhuisjes er waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd niet meer zullen zijn. Door wijziging van gemeentebeleid hoeft er geen geld meer betaald te worden voor de huisjes, met als gevolg dat ze ook niet meer onderhouden worden en mensen schijten en pissen erin… hmmm lekker. Maar ja, als ze er later niet meer zijn, kunnen we in ieder geval zeggen: gelukkig hebben we de foto’s nog. Sowieso lijkt het hier een beetje vergane glorie, er loopt wat het lijkt een rioolbuis de oceaan in, waar bruingekleurd water uitkomt…

Met volle moed gaan we weer verder, nu in één stuk door naar Kaap de Goede Hoop, wat maar een half uurtje rijden zou moeten zijn. De route die we rijden, zou panoramisch moeten zijn, maar tot nu toe rijden we alleen maar achter vieze stinkende auto’s zonder veel uitzicht dus wat dat betreft stelt de route nog niet zoveel voor. Echter, als we voorbij Simon’s Town zijn, rijden we vlak langs de oceaan (wat eigenlijk False Bay heet, omdat het water in een soort baai ligt tussen het schiereiland Kaap de Goede Hoop en het vaste land in oostelijke richting), totdat we bij de gate van het Kaap de Goede Hoop reservaat komen. Hier moeten we entree betalen en voor 17:00 uur weer weg zijn, anders is de gate gesloten.

Het reservaat binnenrijdend zijn we in een compleet andere omgeving, het heeft hier wat weg van een semi-woestijn, want er groeit op het oog niet veel, wat waarschijnlijk te maken heeft met de rotsachtige grond. We rijden door tot aan Kaap de Goede Hoop, wat het meest zuid-westelijke punt is van het Afrikaanse vasteland. Er staat hier dat de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan samenkomen, maar dat kan niet, want dat is al bij Cape Agulhas, maar ja je moet wat om de toeristen te trekken. We gaan even bij het bordje op de foto en we gaan verder naar Cape Point, waar de vuurtoren is. We kunnen dit ook vanaf hier lopen, maar dat doen we niet. We rijden namelijk terug, en dan de volgende afslag richting de vuurtoren, vanaf hier kunnen we niet verder rijden. We kunnen dan lopen, maar er is ook een trammetje (we dachten een kabelbaan) genaamd “The Flying Dutchman”, want de legende schijnt bij de Kaap de Goede Hoop te horen (en niet zoals bij The Pirates of the Caribbean bij het Caribisch gebied). Wij nemen dus het trammetje, want klimmen lukt niet zo goed na gisteren.

Boven aangekomen moet er toch nog een stukje trapgelopen worden om bij de vuurtoren te komen. Maar vanaf hier hebben we ook al een geweldig uitzicht op de oceaan en Kaap de Goede Hoop. Mark gaat toch naar boven, Tess blijft beneden. Boven bij de vuurtoren kun je zelfs de Tafelberg zien liggen en ook Hermanus (het is dat het op een bordje staat anders is het niet te herkennen). Amsterdam ligt volgens het bordje 9.635 km hier vandaan. Ongeveer dan, want volgens een ander bordje ligt Londen maar 12 km van Amsterdam vandaan… 

Mark is hier overigens bij de hoge vuurtoren, maar deze ligt niet helemaal op Cape Point, de lage vuurtoren ligt op het uiterste puntje van Cape Point, maar dat is nog een behoorlijke wandeling, dat is voor een andere keer. Nadat we uitgeWOWd zijn van het uitzicht, gaan we weer met de vliegende Hollander naar beneden. Overigens echt vliegen kan je het niet noemen, lopen gaat bijna sneller. MAAR, geen last van de spieren. 

Voordat we naar boven zijn gegaan, hebben we eerst nog wat gegeten bij een restaurantje. Er zijn hier een heleboel bavianen en er wordt bijna elke 100 meter wel gewaarschuwd om de bavianen niet te voeren etc, maar dit heeft niet echt geholpen of de borden staan er pas sinds het al te laat is, want de bavianen komen erg dichtbij en hebben geleerd autodeuren te openen en zijn uiteraard vliegensvlug als je ergens wat laat slingeren, dus het is wel oppassen geblazen. (Overigens volgens de info van de Hop on Hop off bus “worden er tegenwoordig speciale Bavianen (Politie) ingezet om de bavianen te verjagen”).

We rijden weer terug richting uitgang van het park, hier en daar stoppend voor een fotootje onderweg. We hebben ons doel voor vandaag weer voltooid dus we kunnen weer rustig terugkeren. We stellen de TomTom in op Camps Bay, want hier schijn je leuke restaurantjes te hebben met het mooiste uitzicht om de zonsondergang (we zitten nu aan de westkust van Zuid Afrika dus met zonsondergang in zee i.p.v. zonsopkomst). De TomTom stuurt ons echter een weg op, heel apart. We rijden op de openbare weg en ineens staat er een hek. Deze is wel open, maar het is meer alsof we een erf oprijden, maar dit blijft een marinebasis te zijn, met haven, echter geen boten, wel oude verroeste zee-afweergeschut, heel grappig, en hierna gaat de weg gewoon weer verder. We rijden ook via Chapman’s Peak bergpas die verdergaat in een smalle bergweg boven zee met ook weer mooie vergezichten. We hebben echter niet zoveel tijd om te stoppen want we willen op tijd in Camps Bay zijn voor de zonsondergang. Dit gaat ons gelukkig ruim op tijd lukken.

In Camps Bay parkeren we de auto en zoeken een restaurantje. Het is eigenlijk best nog lekker aangenaam buiten en de restaurantjes bieden niet echt mooi uitzicht dus we besluiten het strand op te gaan om daar van de zonsondergang te genieten. Op het strand liggen enorme rotsen die, zoals het lijkt, tijdens vloed onder water staan. Het is nu eb en de rotsen zitten vol met mosselen en mooie schelpen. Ook zien we een zeester. Dit allemaal in afwachting van de zonsondergang.

Als Nederlander vlak bij zee, hebben we natuurlijk al vaak genoeg zonsondergangen gezien, maar het is nu helder en we zien de zon helemaal ondergaan, wat in Nederland niet zo vaak te zien is. Uiteraard maken we (lees:Mark) weer tig foto’s. Ook lopen er hier weer tientallen verkopers rond met allemaal rotzooi, maar gelukkig zijn ze niet zo vervelend en kunnen ze redelijk NEE verstaan, zodat we gewoon van de zonsondergang kunnen genieten.

Nadat de zon onder is gegaan, gaan we een hapje eten bij een cocktail bar. Cocktails drinken wordt het echter niet, want Mark moet rijden en Tess is moe. Wel proeven we er één: de Pannenkoek, een shotje met Baileys en Cape Velvet. Maar een pannenkoek proeven we niet echt.

Na het eten gaan we weer terug naar de guesthouse. Morgen weer redelijk vroeg opstaan, dan gaan we naar Robbeneiland.