Dag 1 Kaapverdië

Om half zes gaat de wekker. Vroeg!  We hebben om zes uur bij de ouders van Mark afgesproken. Vaders is zo lief om ons weg te brengen op dit tijdstip. Om half zeven zijn we op Schiphol en we checken in. Dit hebben we niet online gedaan, want dit kost tegenwoordig geld bij Arke. Als we dit gedaan hebben, hebben we alle tijd om te ontbijten en de tijd te dooien met o.a. een Starbucks. De tijd gaat eigenlijk best snel voorbij en we kunnen we gaan boarden.

Over de vlucht valt niet zoveel te vertellen, deze is akelig als altijd, een noodzakelijk kwaad om op bestemming te komen, maar na ruim zes uur claustrofobisch opgepropt te zitten, zijn we op bestemming. En wat is het lekker warm hier! Er blaast wel een behoorlijk windje. We worden per jeep naar het hotel gebracht, wat opvalt op de weg naar het hotel dat er een heleboel gebouwen onafgebouwd zijn, blijkbaar ook een gevolg van de crisis.

Het hotelcomplex ziet er erg leuk uit. Het is speels tegen een heuvel aangebouwd met appartementen in de hoogte naast en boven elkaar geplaatst en ertussendoor weggetjes aangelegd, net een klein dorp in de hoogte.

Als we onze spullen in de kamer hebben gedropt, gaan we meteen zonnen bij het zwembad. En even later verplaatsen we ons naar het strand. Na een paar keer het water in zijn geweest en opgewarmd, heeft Mark er al snel genoeg van en besluiten we naar het centrum te gaan lopen om daar de boel te verkennen. We scoren een plattegrond bij de receptie en gaan op pad. Het is ongeveer een kwartiertje naar het centrum lopen, dit stelt eigenlijk niks voor, één pleintje met hier een daar een restaurantje er omheen, maar de straatjes eromheen zien er wel karakteristiek uit. Meestal slecht onderhouden, maar wel kleurrijk. 

Een man spreekt ons aan, Abel genaamd, we denken al meteen, nee he, ook hier van die vervelende straatverkopers, maar dat valt gelukkig reuze mee. We staan toevallig bij de Blue Marlin, een restaurantje, en gaan hier buiten zitten. Abel komt er ook bij zitten en het blijkt dat Abel ook wel een beetje Nederlands bloed heeft, hij heeft familie in Rotterdam en in Groningen heeft hij er heel kort gestudeerd, waar hij ook al een keer is geweest. We leggen hem uit, dat hij een oer-Hollandse naam heeft, en dat er een land naar z’n naamgenoot is vernoemd, maar ja Tasmanië heeft hij nog nooit van gehoord, en hij heeft ook geen idee waar Australië ligt, volgens mij snapt hij sowieso niet zoveel van ons verhaal.

Er komt een ritselaar langs met zonnebrillen en horloges. Toevallig wil Mark nog wel een horloge, want hij is de zijne vergeten. Zo’n nep Hugo Boss is wel wat, maar daar gaat Mark geen 55 euro voor betalen, max. 10 euro. De ritselaar gaat er gek genoeg mee akkoord. Shit, toch te hoog ingezet?

Het is inmiddels zes uur en we hebben best wel trek. We hebben echter nog geen rekening gehouden met het Kaapverdische ritme waar de restaurants pas om zeven a acht uur open gaan. Het restaurant hier gaat de keuken pas om half 8 open en dan moet het eten nog klaargemaakt worden. We gaan dus maar weer terug naar het hotel, waar we wel om zeven uur kunnen eten. We willen teruglopen, maar Abel wil toch nog even zijn winkel laten zien en we lopen mee, we krijgen allebei een armbandje en een kettinkje. OK, met deze omgekeerde psychologische truc zijn we er dan toch ingetrapt en komen een souvenir van ‘m.

Terug bij het hotel aangekomen, schuiven we aan bij het buffet. Het is net zeven uur en het is al pikdonker. Er is bijna geen schemer, het gaat heel snel van dag naar nacht.

We zijn de enige die buiten eten, iedereen zit binnen. Nu zijn de meeste gasten hier Italianen en die zijn misschien een hogere temperatuur gewend en we moeten toegeven met het windje wordt het ook best wel fris ’s avonds. 

Na het eten gaan we terug naar het appartement om nog even op het balkon na te genieten van de eerste dan op Kaapverdië met een “Pirate Biere”, net gehaald bij de Chinese supermarkt. Maar als Tess even gaat liggen op bed, is ze meteen vertrokken naar dromenland en daar zit Mark dan in z’n eentje op het balkon…. Proost!