Dag 7 - Kennedy Space Center

"I'm like, oh my god it's amazing"

Roos sliep gisteren rond 10 uur savonds in de bus, maar was alweer rond 7 uur wakker. Even rustig wakker worden en we gaan ontbijten op het terras. Het is al bloedheet als de zon op het terras staat.

Vandaag staat Kennedy Space Center op het plan. Wel een dure aangelegenheid, maar dit willen we wel gezien hebben. Het is een uurtje rijden. 

Als we in de buurt van bestemming komen, rijden we over een hoge brug en hebben we al een mooi uitzicht over het enorme terrein, ongeveer zo groot als de provincie Flevoland (waarvan maar een klein deel gebruikt wordt en het grootste deel beschermd natuurgebied). 

Nadat we de ingang zijn gepasseerd en de nodige fotos gemaakt hebben van het Nasa logo en oude raketten, gaan we met een bus mee. Die brengt ons naar de Apollo Saturn V Center. Als we ernaartoe rijden, rijden we langs een enorm gebouw: de Vehicle Assembly Building. Één van de grootste gebouwen ter wereld qua inhoud, waar raketten tijdens de laatste fase worden geassembleerd.

Bij het Apollo center moeten we even wachten, het is gloeiend heet. Dan gaan we naar binnen en krijgen een "show". We zitten op een tribune en het lijkt alsof we midden in Mission Control zitten en de laatste drie minuten vóór de lancering van Apollo 11 worden afgedraaid . Heel mooi om te zien, dramatische muziek erachter, die Amerikanen weten er wel een show van te maken. Grappig detail uit het verhaal is dat Rusland natuurlijk de eerste was die om aarde kon vliegen door de ruimte en dit veel angst bij Amerika bracht, want wat kon Rusland wel niet doen met die "macht". En dit leidde er toe dat er 400.000 mensen kwamen te werken aan de ruimtemissie. 

Hierna kwamen we terecht in een grote hal waar de Apollo raket (replica)(welke versie is ons even ontschoten) hangt aan het plafond.  Wat een gigantisch apparaat (36 verdiepingen hoog). 

Hierna eten we wat (smerige, veel te dik belegde sandwiches tegen veel te hoge prijzen ). En kijken even buiten bij het lanceerplatform. De buschauffeur vertelde dat je op dit punt niet dichterbij een lanceerplatform kunt komen, maar dit is al kilometers ver. 

We gaan hierna via het Maanbos (een aantal bomen die geplant zijn uit zaadjes die tijdens een Apollo missie mee zijn gegaan de ruimte in) snel weer naar binnen want het is zo warm. Maar binnen is het weer koud want de airco staat ook hier veel te laag.

Binnen kunnen we nog wat bekijken zoals maanwagentjes, de maanlander van Apollo 11 en een stuk van een maanrots. Je mag deze aanraken, dus waarschijnlijk is dit Amerika's meest onhygiënisch stukje steen en dat verbaast ons in smetvrezend Amerika.

Ook gaan we op de foto als echte astronauten. Die fotos zijn natuurlijk niet gratis, maar we kopen ze toch. Als we willen afrekenen met creditcard, wordt deze geweigerd. Misschien saldo op? Even inloggen in Rabo app, blijkt de creditcard geblokkeerd te zijn! Dat is nogal een probleem, en dat is nog zacht uitgedrukt aangezien je alleen met creditcard kan betalen en cash hebben we nog maar 60 dollar. 

Dan moet Mark even het noodnummer van de Rabo bellen, want kantoortijden zijn inmiddels verstreken in Nederland. Gelukkig kan de medewerker de creditcard deblokkeren, deze was door de Rabobank geblokkeerd, de betaling voor de fotos werd blijkbaar als een poging tot fraude gezien. Toen we dit met een medewerker bespraken , kwam er een enorme tirade over creditcardbedrijven zoals alleen een Afro Amerikaan dat kan. Prachtig. 

Hierna gaan we weer met de bus terug naar het visitor center. Er is hier nog zo veel te doen, maar voor Roos is het allemaal niet zo boeiend, dus moeten we even uitzoeken wat we nog wel willen doen/zien. Ook qua tijd want het is al half 5. Dit zoeken we uit tijdens een koffie / ijsje. Inmiddels heeft het even geregend en terwijl we zitten horen we veel onweer. Er is een soort raketsimulator waar je in kan en Roos mag hier ook in. Je kan dan ervaren hoe het is om als astronaut een raketlancering mee te maken.

Terwijl we hierheen lopen, begint het ineens heel hard te waaien, tafels met parasols waaien om en vervolgens begint het zacht te regenen, heerlijk verfrissend! Roos gaat even in een minicapsule die daar staat op de weg naar de simulator, maar ze moet hier meteen weer uit want ineens gaan de hemelpoorten open en we rennen snel naar een overkapping om te schuilen. We aanschouwen het natuurgeweld, het is indrukwekkend, Roos vindt het ook prachtig. 

Na 10 minuten het aanschouwd te hebben, zijn we er wel klaar mee. We zien op de buienradar dat dit nog maar het begin is en straks even wat droger wordt. Aangezien de auto nog een heel stuk lopen is en het weer misschien nog erger wordt, besluiten we maar naar de auto te gaan en de simulator over te slaan. We rennen van gebouw naar gebouw en we zijn steeds maar een paar seconden onbeschuild, maar toch komen we dreifnat aan bij de parkeerplaats. Vanaf hier is het nog een heel eind lopen naar de auto, maar het onweert ook en de enige beschutting op de parkeerplaats zijn bomen. Niet zo veilig dus met dat onweer. We wachten een paar minuten tot het onweer wat verder weg is en dat zet Mark het op een rennen. Bij de auto aangekomen is er nu echt geen droog stukje kleding over. Mark rijdt de auto voor waar Tess en Roos wachten, zodat zij kunnen instappen. De (stoel) verwarming moet aan, want het is koud in die natte kleding.

Na een uurtje zijn we terug bij het hotel en het is inmiddels weer net zo warm als voor de bui. De kleren zijn ook alweer droog. We gaan eten bij de Ierse pub onder ons complex. We hebben wel wat vesten gehaald van de kamer. Door de airco is het erg koud.

Het is een ruime mooie pub en we hebben een leuk plekje. We bestellen een hamburger en fish en chips. Dit kunnen we wel met zn drieën delen denken we. De ober komt uit Roemenië en herkent het Ajax shirt van Tess. Hij kan een wedstrijd herinneren waarin Steau Boekarest, Ajax versloeg. Wij kunnen ons dat niet herinneren :-) Zelfs twee gerechten is al teveel voor ons drieën en de ober vraagt nog of we de restjes willen meenemen, we hebben nog best veel patat over, maar dat is toch niet lekker als je dat weer moet opwarmen.

Na het eten is het eigenlijk bedtijd voor Roos, maar we hebben beloofd dat ze nog even een duik in het zwembad mag nemen dus dat doen we. Een half uurtje even zwemmen en dan snel terug en naar bed. Een knuffel, papa moet nog even kriebelen en ze slaapt binnen vijf minuten.

Tess gaat even douchen en Mark test het bubbelbad voor t eerst uit. Om daarna lekker in slaap te vallen...