Walvissen, Zeehonden en Dolfijnen

Onze wekker gaat iets vroeger dan gisteren. Vandaag verlaten we de struisvogels en we gaan weer richting de kust. We hebben een lange tocht voor de boeg met ca. 400 km. Na het ontbijt doen we de koffers weer in de auto en vertrekken we naar Hermanus via “Route 62”, de Afrikaanse “Route 66”.  

Dat het niet echt veilig is op de snelwegen in Zuid Afrika, doet het nieuws ons bevestigen. Alleen al dit weekend zijn alleen al in de Westkaap (de provincie waar we nu zijn) 14 verkeersdoden gevallen. De meeste ervan zijn voetgangers. Daar staan we dan weer niet van te kijken. Die gekke Afrikanen die langs of op de snelweg lopen… Ook horen we het weerbericht voor de komende dagen… alleen maar regen, dat voorspelt dus niet veel goeds voor onze tours die we gepland hebben staan! :-(  Ook horen we op de radio dat er een surfer is gebeten door een witte haai in Kaapstad. 

In de beschrijving van Marjan van ”rondreisopmaat” staat een route naar “The Southern Most Tip in Africa”, Cape Agulhas heet het plaatsje. Dit is het meest zuidelijkste puntje van Afrika, zoals de naam al deed vermoeden. We hebben dit voor morgen in de planning staan omdat het redelijk dichtbij Gansbaai is, maar omdat de weersvoorspelling niet zo best is en het nu prachtig weer is (hopelijk aan de kust ook), besluiten we om dat nu maar mee te pakken onderweg naar Hermanus. Dat het op de route ligt, betekent wel een omweg van 150 kilometer. Bovenop de reeds geplande 400 km is dit wel een pittig stuk rijden. Maar volgens de TomTom moeten we om half vier in Hermanus zijn. Dat is dan zonder te stoppen uiteraard, maar we kunnen tot zes uur inchecken, dus we zouden ruim de tijd moeten hebben in Cape Agulhas.  

Gelukkig hebben we onderweg prachtige uitzichten. We rijden door twee bergpassen en dit keer geen mist, het is helemaal helder. Prachtig weer. Route 62 lijdt ons ook langs schattige dorpjes als Ladismith en Barrydale, zo mooi dat we er zo zouden willen wonen. Ook rijden we door het dorpje Suurbraak, het schijnt dat je als blanke geen huis mag bezitten in dit door kleurlingen gesticht dorpje. Dit is geen schattig dorpje, maar bestaat uit een beetje vervallen/krottig achtig uitziende huisjes, hier willen we niet wonen, maar ja dat mag dus ook niet. 

Hierna verlaten we de bergen en komen bij meer heuvelachtig landschap dat veelal gebruikt wordt als landbouwgrond. Enorme gele heuvels, wat lijkt op koolzaad (voor biodiesel?), ook dit geeft prachtige panorama’s met groene heuvels, gele velden met op de achtergrond de bergen en een strakblauwe lucht daarboven. Op de wegenkaart die we vlak voor de vakantie hebben gekocht, staat dat we nog een aantal kilometer onverhard moeten rijden (tot aan Bredasdorp), deze wegen vermijden we liever, want je weet nooit of zo’n weg met een personenauto te berijden is en met welke snelheid, maar tot onze verbazing is de gehele weg geasfalteerd. En het asfalt ligt er zo te zien al jaren. Vreemd, maar wij zijn blij. 

Na vier uur rijden komen we aan bij de vuurtoren van Cape Agulhas, we parkeren de auto en lopen de laatste 150 meter verder. We maken wat foto’s als bewijs van het zuidelijkste puntje, want dat is wat je doet als toerist en we lopen weer richting de auto en genieten nog even van het uitzicht. Bij dit punt komen de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan bij elkaar. Hierna gaan we hier in de buurt even wat eten, het is inmiddels lunch tijd.  

Na pannenkoeken (jippie!) gegeten te hebben en het blog van gisteren online gezet hebben (gisteren deed de wifi van de guesthouse het niet) gaan we weer verder. Nog maar twee uurtjes te gaan, dan zijn we in Hermanus. Volgens de TomTom hebben we geen tijd verloren (huh?) en komen nog steeds om half vier aan in Hermanus. Gas op de plank en inderdaad om half vier komen we aan bij The Potting Shed Guest House.

Snel even inchecken en dan naar de kust, dit is op loop afstand. Je kunt hier vanaf de kant de walvissen zien als het goed is.  
We lopen een wandelroute langs de kust, de Cliff Path Walk en Mark ziet de eerste walvis water spuiten. Daarna gaan we even op een bankje zitten en naar het water turen. We denken wat te zien, maar dat kunnen ook witte kopjes van de golven zijn. Wel zien we redelijk dichtbij wat dolfijnen zwemmen. We lopen na een kwartiertje weer een stukje verder naar het volgende bankje. Daar zien we dan toch echt walvissen. Eerst de kop, dan de rug, dan de staart. Wat is dit een mooi gezicht. Aan deze kant van Zuid Afrika, in de Atlantische Oceaan, komt de Southern Right Whale (Zuidkaper) voor, op het eerste gezicht is deze walvis een stuk rustiger in het water dan de Humpbackwhale (bultrug) die aan de andere kant van Zuid Afrika, in de Indische Oceaan voorkomt (en Mark een paar dagen geleden heeft gezien), maar hopelijk gaan we er nog veel meer van zien. 

Het wordt al wat later, bijna etenstijd. Wij lopen terug, de andere kant op van de kust route. Weer zien wij her en der walvissen. Als we vlakbij de main street en de restaurantjes zijn, zien we ook nog wat zeehondjes.  We gaan tapas eten, uiteindelijk wordt dit een bord nacho’s. Dit is groot genoeg voor ons samen zei de ober. En dit klopt, we krijgen de nacho’s maar net op. 
Daarna lopen we terug naar de guest house. We schrijven dit blog, drinken een kopje koffie en thee en gaan even onder onze inloop stort douche. 

Morgen vroeg op (half zeven)  voor de volgende spannende tour.