Springen en slingeren en klauteren

We worden beide vroeg wakker. Het is nog donker. Wij willen graag de zon zien opkomen, we hebben zo’n mooie locatie hiervoor aan zee, we kunnen die vanuit ons bed zien. Helaas is het bewolkt en gaan wij hier dus helemaal niets van zien. Wel zien en horen we de golven tegen de rotsen aan beuken. We gaan even douchen en daarna maar vroeg ontbijten en de blog van gisteren online zetten. Terwijl Tess aan het douchen is, staat Mark op de veranda naar de rotsen te kijken en ziet tot zijn verrassing een klipdassie.

Snel een foto denkt hij, maar als hij naar links kijkt, zijn er wel tientallen! Overal waar je kijkt zitten er dassies gras te eten. Ze kijken wel erg gemeen. We ontbijten bij het restaurant van de restcamp waar we een prachtig uitzicht hebben op de kliffen en de zee.

Het gaat een verschrikkelijk spannende dag worden, in ieder geval voor Tess, want Mark heeft het al eens eerder gedaan met de mannen in Amerika. Tess wil het al doen sinds haar 16e, maar nog nooit van gekomen. Wij gaan bungee jumpen bij “Face Adrenalin” Zij doen dit van de Bloukranz bridge. Dit is officieel nog de hoogste bungeejump ter wereld. Het is 216 meter hoog. Helaas heeft nu (binnenkort officieel) China het record van de hoogste bungee jump (wij weten niet hoe hoog het daar is), maar hier hebben ze nog wel het record van de oudste springer. Deze meneer was 96 jaar oud. Als deze man het kan, zonder hartaanval te krijgen, dan durft Tess het ook wel. En het is nog wel de hoogste sprong van het zuidelijk halfrond.  Wij bellen ze om een sprong te boeken/reserveren. Om 12 uur mogen wij springen. 

Wij stappen snel in de auto en gaan die kant op. Tess vindt het steeds spannender worden en de moed zakt haar steeds meer in de schoenen. Mark probeert nog om Tess beter te laten voelen, maar het lijkt niet zo veel te helpen. Daar aangekomen hebben we eerst nog uitzicht op de brug en andere springers. Dit lijkt allemaal mee te vallen vindt Tess. Als Mark een springer filmt, lijkt dat nog enger dan een springer daadwerkelijk te zien springer, mooi, dat geeft weer een klein beetje moed. We zien nog wat andere Nederlanders, Mexicanen en een Duitser die ook rond het middag uur voor of na ons gaan springen. Er zijn allemaal wel wat gespannen gezichtjes. 

Om kwart voor 12 lopen we allemaal richting de brug. We lopen over een soort rooster waardoor je al de diepte in kijkt. Het lijkt mee te vallen met de hoogte, dat vindt Tess in ieder geval, gelukkig maar, dat geeft weer een beetje moed. Mark loopt nonchalant over dat rooster al pratend met de gids. We krijgen wat instructies en dan is het tijd. Een voor een zijn we aan de beurt. Van ons twee mag eerst Mark gaan. Mark is ingesnoerd en mag met behulp van twee mannen op het randje gaan staan. Even wat lachen naar de diverse camera’s, dat doet hij goed en hij lijkt het ook te menen. Dat gaat vrij soepel. Mark vindt het leuk. Mark maakt een fantastisch mooie sprong.

Daarna is Tess al snel aan de beurt, maar moet eerst twee andere voor laten gaan. Gelukkig is Mark net omhoog getakeld. als Tess aan de beurt is. Tess is ingesnoerd. Mark spreekt nog wat moed in bij Tess.

Dan moet zij er toch echt aan gaan geloven. Tess mag nu met behulp van twee mannen op het randje gaan staan. Ook even wat lachen naar de diverse camera’s (als een boer met kiespijn). Want wat vindt Tess het eng. Tess heeft het idee dat de mannen haar een heel klein zetje geven, maar op de video is dat niet te zien. Tess maakt nog best een aardige sprong, maar wel met een verschrikkelijk hard gegil. 

Na de sprong maak je nog wat kleine vrije vallen. En op een gegeven moment bungel je een beetje rond. Er komt al vrij snel iemand naar je toe die je hoofd omhoog takelt zodat het bloed niet meer allemaal naar je hoofd stroomt. Je ligt een soort van in een harnas. Dat is heel fijn, ook het gevoel dat iemand anders bij je is. Je wordt samen om hoog getakeld, terug naar de brug. Daar wordt je op een soort platform gelegd en wordt het elastiek en andere dingen los gemaakt, zodat je weer kan lopen. 

Zodra Tess weer bij Mark is, komt alle adrenaline eruit, zij barst in huilen uit. Jeetje dat was spannend en eng. Tess is blij dat zij het een keer gedaan heeft, maar nooit meer. Dat zegt Tess pas als de laatste die mag springen gesprongen is, anders durft dat meisje misschien niet meer. Mark wilt nog wel een keer. Mark heeft de smaak te pakken. Volgende in China? 

We gaan naar de harnassen stand, waar we de harnassen af kunnen doen. Daarna gaan we nog even naar de shop, we kopen een stukje bungee koord, de video’s en foto’s van de sprong. Tja, je mocht je eigen camera niet meenemen, maar toch wil je het bewijs hebben. We krijgen nog een certificaat. Nu is het tijd om even bij te komen, denken we, maar niets is minder waar, aangezien wij ook een canopy tour willen doen (boomtop slingeren), heeft onze gids van de bungee jump een reservering gemaakt. Over 3 kwartier moeten we er al zijn. Dus hup in de auto en op weg. Naar de Tsitsikamma Falls Adventures, hier gaan we slingeren over watervallen heen. Dit heeft Tess al twee keer eerder gedaan in Costa Rica, dus dit is minder eng. Mark heeft het nog nooit eerder gedaan, maar dit klinkt ook een stuk minder eng, dus Mark heeft er wel zin in. 

Onze gids, lijkt veel op Wesley Snipes (Helaas vergeten een foto te maken). Zo noemen wij hem dan ook de hele weg. Wesley Snipes neemt onze camera mee en maakt de foto’s en video’s van ons. De eerste 3 kabels zijn langzaam, om in te komen en het remmen te oefenen. Daarna worden ze wat korter en sneller. Het duurt niet lang. We moeten zelfs een klein stukje hiken. Halverwege rusten we even en hebben we redelijk diepe gesprekken met Wesley Snipes. We gaan weer verder, nog twee kabels te gaan. De ene laatste is 200 meter en gaat heel snel, maar we mogen niet remmen, anders bungel je halverwege de kabel ergens rond. Dat wil je niet, dus vol gas. Daarna de laatste, die is weer iets langzamer, om bij te komen. Daarna een klein stukje lopen om weer naar de receptie te gaan, daar worden de harnassen, helmen en handschoenen ingeleverd en we kunnen weer gaan. 

Terug naar de houten hut. Mark wilt nog even naar de hangbrug. Tess blijft in de hut, even bijkomen van de dag. Vanochtend voelde Tess zich ook niet zo lekker, dus even pas op de plaats. Het gaat nu gelukkig wel weer goed. 

Mark is onderweg naar de “Mouth trail”. Dit blijkt een boardwalk door het bos te zijn en lijdt langs een klein watervalletje en mooie look-out punten. Na ca 1 km is Mark bij de brug. Er zijn overigens twee bruggen. Één grote (77 meter lang) en één wat kleinere. Vanaf de brug is er ook een mooi uitzicht door de canyon waar de Storm River Mouth (waarschijnlijk) doorheen loopt. Als Mark aan het einde van de brug is, lijkt het wandelpad te eindigen (het is een soort van Bridge to Nowhere), maar er staat een bordje “uitzigpunt”. Dat klinkt interessant! En Mark gaat verder. Er staat niet bij hoe ver het is. Maar ach, zo ver kan het toch niet zijn? Mark gaat klauteren. Maar het gaat best stijl. Soms is er een trap en soms is er een natuurlijke weg omhoog en soms beide, want sommige delen zijn weggespoeld. Maar er lijkt geen eind aan te komen. Daarbij loopt Mark ook nog eens verkeerd als die een eind omhoog is geklauterd en blijkt dat achter zich een trap omhoog was.

Daarna is het nog een heel eind, Mark heeft al een hele tijd geen mens meer gezien, maar eindelijk haalt die dan de top, want daar bovenop als hij de bocht omgaat, zitten daar twee Indiase mensen op een bankje. Alsof ze op Mark gewacht hebben. Héhé, denkt Mark, maar de man heeft een slecht bericht, het is nog ca. 10 a 15 minuten naar het uitzichtpunt! Pffffff wat een tegenvaller. Dan maar even uitrusten op het bankje en besluiten of hij verder gaat. De mensen uit India willen weer naar beneden gaan, als de man ineens een walvis uit het water ziet springen. Vet! En nog een paar keer komt hij boven water. Genietend van dit uitzicht, geeft dit weer nieuwe moed om naar boven te gaan. En Mark gaat weer op weg. En inderdaad, na 10 minuutjes klauteren en doorweekt van het zweet heeft hij het uitzichtpunt dan gehaald. En het is de moeite waard.

Maar nu weer terug naar beneden. De klim heeft ruim een uur geduurd en het is al vier uur geweest en tussen vijf en zes wordt het donker en omdat het bewolkt is, zal dat wel eerder zijn (denkt Mark), plus dat de laatste maaltijd het ontbijt was, dus een hongerklop zit er misschien ook wel aan te komen. Snel weer terug dus. Maar naar beneden is nog lastiger dan naar boven. Aangezien de “treden” vrij hoog zijn en je je vaak nergens aan vast kan houden, gaat het half springend naar beneden, maar dit gaat natuurlijk fout en een paar keer de knie en enkels verdraaien (gelukkig niet verzwikt, dus het valt wel mee) is het resultaat. Ook mede te wijten aan het gebrek aan geduld bij Mark.. Maar na ruim twee uur, is Mark weer terug en kan hij de inmiddels ongeruste Tess weer in de armen sluiten.

De foto’s kunnen nu op de laptop gezet worden, we schrijven het blog en gaan naar het restaurant om te eten en de blog online te zetten. We gaan het niet laat maken, morgen weer verder. We gaan naar Oudtshoorn. We gaan naar een struisvogelboerderij.