Leeuwen, luipaarden, cheeta’s… en struisvogels

Gisteren hebben we besloten om vanmorgen om 9 uur te gaan ontbijten, dus we kunnen weer uitslapen vandaag. We hebben heerlijk geslapen in dit luxueus uitziende guesthouse. In onze kamer is alles tot in detail versierd. De glazen, de kopjes, de lepeltjes, zelfs de tissue box is een metalen kistje. De WC-rol is versierd met een vers rozemarijntakje. Zelfs in de toiletpot lag bij aankomst gisteren een bloem.

Als we door het raam naar buiten kijken, zien we de Swartbergen en de Olifantsrivervallei. Nu in nevel gehuld, wat een mooi “uitsig” biedt. Als laatste komen we de ontbijtzaal binnen en vlak erna zijn we ook de enige in de zaal, maar we hebben geen haast vandaag. Er worden wel eieren geserveerd voor ontbijt, maar “gewone” eieren, geen struisvogeleieren. Dit is ook niet zo praktisch, want een struisvogelei duurt ca. twee uur om te koken.

We willen vandaag naar een Wildlife sanctuary en naar een Struisvogelfarm. Deze liggen allebei dichtbij de guesthouse dus we hebben de hele dag. Als eerst gaan we naar de Cango Wildlife Sanctuary. Het is er rustig als we aankomen, maar dat vinden we helemaal niet erg. Bij binnenkomst kunnen we bijna meteen aansluiten bij een tour met gids. We hebben nog even tijd om eerst bij de stokstaartjes te kijken. Met de gids gaan we eerst langs de reptielen. Aangezien wij de enige zijn samen met een Zuid Afrikaans gezin waarvan hun kind geen Engels kan, kan de gids de tour in het Afrikaans doen, als ze langzaam praat, kunnen wij het ook volgen. Als eerst komen we in een soort bush met allerlei vogels, vleermuizen, een aquarium met heeeel veel vissen en een paar schildpadjes en er loopt een blauwduiker rond (de kleinste antilope in zuidelijk Afrika). Daarna komen we nog langs Pumba, otters, gieren die aan een karkas van een ezel hebben gepeuzeld en langs de krokodillen. Het is winter, dus die liggen alleen maar in het zonnetje op te warmen. In de zomermaanden kan er ook gezwommen worden met krokodillen (in een kooi dan wel). Ook zien we dwergnijlpaarden.

Daarna gaat de tour langs de katachtigen. Ze hebben hier witte leeuwen, jachtluipaarden en luipaarden. Eindelijk gezien! ;-) Ook hebben ze hier niet Afrikaanse katachtigen, de witte en Bengaalse tijgers. Deze komen in het wild niet meer voor, alleen nog maar in gevangenschap. En we hebben geluk, want er zijn jachtluipaardwelpjes! Ze zien er zo fluffy en schattig uit. In deze sanctuary wordt er dmv uitwisselprogramma’s met andere sanctuaries gefokt met jachtluipaarden, om de soort te behouden. Dit moet met zorg gebeuren, want alle jachtluipaarden stammen af van maar een klein aantal jachtluipaarden een paar duizend jaar geleden dus de kans op fokken met een verwante bloedlijn is groot (en dat is slecht voor het nageslacht). De tour is afgelopen en de nieuwe tour gaat beginnen. Nu is er een enorme groep aan de beurt, blijkbaar is er net een buslading mensen binnengebracht, hebben wij effe geluk gehad!

Dan is het tijd om te knuffelen! Er is namelijk de mogelijkheid om de jachtluipaarden te aaien (knuffelen mag helaas niet want daar zijn ze iets te wild voor). Eerst de welpjes. Deze zien er zo fluffy uit, maar hun vacht is juist heel ruw. Maar zo schattig zijn ze! Tess wil er één mee naar huis nemen, maar helaas dat mag niet.

Dan mogen we ook bij de volwassen luipaarden in hun verblijf. Deze mogen we op de kop, rug en zij aaien, maar niet op de buik. Net als een huiskat zal die dan met je willen spelen, maar met zo’n grote kat is dat geen goed idee.  De vacht van de volwassen jachtluipaard is veel zachter dan die van de welpjes. Ze hebben het naar hun zin, ze spinnen, maar het geluid van hun gespin is bijna zo hard als van een Harley Davidson. En ze zijn toch best groot, zo van dichtbij.

We lopen door de rest van het park, dit is het Wallaby Walkabout, waar dus wallaby’s, maar ook emoes verblijven. Het Australische deel van het park dus. Daarna is het tijd om even wat te eten en verder te gaan. Bij de uitgang kijken we nog even geboeid naar de stokstaartjes die een poging doen om een tunnel te graven. Dat wil zeggen, er is er één aan het graven en de ander loopt steeds in de weg, waardoor de tunnel instort en de één snauwend naar de ander tekeergaat. Uiteindelijk begint de ander 50 cm verderop richting de één op te graven en hebben ze een tunnel. Maar ja deze is zo klein, dat deze weer instort. Dan houdt de één het maar voor gezien en gaat weer in het zonnetje liggen. Lachend lopen we naar de uitgang en gaan weer terug naar de guesthouse.

Bij de guesthouse vragen we waar we kunnen struisvogelrijden, want we hebben gehoord dat dat mogelijk is. Vijf minuten verderop is een struisvogelfarm waar men rondleidingen geeft. We rijden erheen en als we aankomen worden we meteen verwelkomd. We moeten nog een half uurtje wachten op de volgende rondleiding.

Na inderdaad ca. een half uurtje worden we opgehaald door Melissa die de rondleiding gaat verzorgen. Blijkbaar zijn we de enige en hebben een prive rondleiding. Na een paar minuten sluiten er dan toch nog een stel Hollanders aan. We worden rondgeleid langs de veren (die vooral vroeger in de mode waren en nu nog populair zijn in Zuid Amerika, bijvoorbeeld het carnaval in Rio), de broedmachine en we krijgen een geprepareerde leren huid te zien.

Daarna gaan we naar de struisvogels zelf en mogen we ze zelf voeren. Mark krijgt de hele voederbak in z’n handen geduwd en moet met z’n rug naar het hek gaan staan en Melissa fluit naar de struisvogels. Mark ziet niks, maar inééns van links, rechts en van boven schieten de struisvogelbekken langs zijn gezicht in de voederbak. Dat was wel effe schrikken maar hilarisch voor de anderen. De rest voedert de struisvogels gewoon voorzichtig uit de hand. Tess’ vinger wordt zowat afgebeten. Zo lijkt het tenminste, gelukkig hebben ze geen tanden, maar het pikken gaat redelijk agressief.

Daarna gaan we met de auto een stukje verderop naar de overkant. Daar mogen we op de struisvogels zitten of rijden. Tess wil er wel even op zitten, maar vindt het zielig om erop te rijden. Als Tess erop zit, zien we twee andere struisvogels ernaast een poging doen tot een klein struisvogeltje maken. En nadat Tess er weer vanaf is, zien we één van de struisvogels een ei uitpoepen. 

Mark wil het struisvogelrijden wel even proberen en gaat met een noodgang door de bak, tussen de andere struisvogels door. Er zijn wel twee mannen die met de struisvogel meerennen, anders heeft Mark geen schijn van kans, volgens Melissa. Daarna gaan er twee mannen een race doen, al rijdend op een struisvogel, om even voor te doen hoe het wel moet, en dat gaat inderdaad heel snel. Die apparaten kunnen wel 70 km/uur rennen. We vragen ons wel af, of het niet pijnlijk is voor de struisvogels hoe er met ze omgegaan wordt, maar volgens Melissa voelen ze er niks van, maar wij hebben toch onze bedenkingen als we alles zo aanschouwen.

Daarna gaan we nog naar een nest van een mannetje en vrouwtjes struisvogel, die een stuk of 10 eieren aan het uitbroeden zijn. Om aan te tonen hoe sterk de eieren zijn, mogen we erop staan, ze gaan niet stuk. Een ei kan wel 120 kg weerstaan. Dan gaan we terug naar de farm en eindigt de rondleiding in de shop (uiteraard). 

Hierna gaan we terug naar de guesthouse en gaan de laatste uurtjes voor het avondeten aan het zwembad liggen, het is inmiddels 27 graden. We nemen nog een duik in het ijskoude water en warmen weer op in de zon. Het is wel zout water, dus daarna nog even afspoelen in de douche voordat we uit eten gaan. Vanavond niet in de guesthouse, maar we zoeken wat in Oudtshoorn. Hier hebben ze ook een Spur en besluiten daar te gaan eten. Het is al pikdonker als we naar Oudtshoorn rijden en er is geen verlichting, dus goed uitkijken met rijden, geen idee wat hier ’s avonds over de weg rent (behalve Afrikanen, maar dat valt trouwens in dit deel van Zuid Afrika wel erg mee). We genieten van onze steak en zijn op tijd weer terug in de guest house om onze blog te schrijven en foto’s uit te zoeken. Nu op tijd weer naar bed, want morgen hebben we een lange reis voor de boeg, bijna 5 uur rijden naar Hermanus.

Truste.