Fungie de dolfijn

Vandaag is een stralende dag. Gelukkig een stuk beter dan gisteren toen het de hele dag regende en stormde. 

Vandaag staat een aantal dingen in de planning maar het belangrijkste, we gaan dolfijnen spotten. Dat wil zeggen, eentje. Het seizoen voor dolfijnen is al voorbij, maar hier in Ierland, in Dingle om precies te zijn, heeft men hun eigen Flipper, Fungie genaamd. Deze dolfijn is in de jaren 80 als babydolfijntje aan komen zwemmen en daarna nooit meer weggegaan. Niemand weet waarom. Elk seizoen komen er weer nieuwe dolfijnen en deze gaan weer weg maar Fungie blijft. Al 30 jaar. 

De weg naar Dingle bestaat weer uit uitgestrekte groene weiden/weilanden, we vervelen ons dus niet. Het is een klein uurtje rijden. Hier aangekomen lopen we naar het tourist information, waar ze de tickets voor de boot verkopen. De boot is net weg dus we moeten nog een uurtje wachten. Uiteraard is hier ook een Murphy's bar, dus daar drinken we even een koffie. De tijd vliegt en voordat we het weten zitten we op de boot. 

De boot vaart uit en zo gaaf, net buiten de haven zien we allemaal Jan van Genten vliegen en duiken, want als ze op zoek zijn naar vis, storten ze zich van hoog als kamikazepiloten het water in. Mooie vogels zijn dit. Het duurt wel lang voordat we Fungie of andere dolfijnen zien. Als we geen dolfijnen zien hoeven we niet te betalen, en aangezien dit boottripje al mooi genoeg is, is dat een win-win situatie, maar het liefst zien we natuurlijk wel de dolfijn.  

Uiteindelijk zien we in de verte de dolijn z'n snuit het water uit komen. Enthousiast vliegen we als gekken van links naar rechts over de boot en weer terug om een glimp van de dolfijn op te vangen. Eerst blijft hij nog op afstand maar later komt hij ook dichter bij de boot en zien we hem van dichtbij. Ook al hebben we dolfijnen vaker gezien, het blijft een prachtig gezicht zo'n dolfijntje. De vrouwelijke gids vraagt aan ons of we uit Nederland komen en waar uit Nederland. Wij antwoorden: uit de buurt van Amsterdam, waarop de gids vertelt dat ze in Hillegom heeft gewoond! Hillegom... een wereldstad :-) 

Even later leggen we weer aan en zeggen gedag tegen de gids, tot ooit misschien in Hillegom in Murphy's Law. Ze heeft ons getipt dat de Slea Head Route heel mooi is, dus die besluiten we dan maar te rijden, dit sluit ook mooi aan bij ons eerdere plan om de Connor Pass te rijden. Ze heeft niets teveel gezegd. Slea Head is het meest westerlijke punt van Ierland (de eilandjes en rotsen niet meegerekend) en onderweg prachtige uitzichten op de oceaan en op het andere schiereiland van Ierland. Waar het schiereiland van de Ring of Kerry vooral bestaat uit kliffen, bestaat dit schiereiland juist uit stranden en lagere kliffen. De route eindigt waar het begon: in Dingle. En van hieruit gaan we de volgende scenic route rijden, de Connor Pass. Dit is de hoogste bergpas van Ierland en biedt vanaf het hoogste punt zowel zicht op de ene kant van het schiereiland als de andere: aan beide zeiden zie je de zee. Op dit punt loopt er ook een waterval van de berg naar beneden. De berg/heuvel bestaat uit allerlei kleine en grotere rotsen tussen het mos. Ideaal om te beklimmen, vinden wij. Wij klimmem dus naar boven en tot onze verbazing stuiten wij verderop op een bergmeertje. Zo'n meertje waar je in zou zwemmen, als het 20 graden warmer zou zijn. Tess houdt het hier voor gezien en Mark klimt nog even verder. De top van de berg ligt zowat voor het grijpen, maar zal nog wel wat tijd vergen, dus dat doet hij maar even niet. Dus samen terugklauteren, wat lastiger blijkt als de weg omhoog. 

Aan het einde van de route staat er nog een bordje Brandon Point. Aangezien we nog niet genoeg hebben van al het moois, gaan we hier ook nog even naar toe. Dit blijkt een heel smal en kronkelig weggetje te zijn, te smal voor twee auto's tegelijk, maar gelukkig komen we niet veel verkeer tegen. Aan het uiteinde staat een heuse vogelaar. We vragen of hij de Puffin (papegaaienduiker) al heeft gezien, maar die heeft hij niet gezien. Wel de Jan van Gent, maar ja die hebben wij ook al gezien. Veel meer conversatie was niet echt mogelijk vanwege de taalbarriere (het was een fransoos die geen Engels kon). We laten hem verder vogelen en genieten nog even van de uitzichten. Hierna is het tijd om de dom dom terug op ons hostel in te stellen. Het is vijf uur, we zijn al zes uur onderweg en we moeten nog een uur terug rijden. Gas op de plank dus!  

We kijken onderweg nog uit voor een pannenkoekenrestaurant, maar die zijn heel schaars in Ierland (gisteren kwamen we er toevallig één tegen maar die was deze week dicht vanwege vakantie), Tess moet dus nog even teleurgesteld worden. Vanavond eten we bij een italiaans achtig restaurant in Killarney een pizzaatje. We zochten nog een pub waar misschien Barcelona - Ajax werd uitgezonden maar helaas. Na het eten terug naar het hostel dus om de uitslag te checken. Maar die uitslag wilden we niet horen.... Maar goed, als ze zondag maar weer winnnen van PSV. 

Biertje leegdrinken en naar bed. Morgen weer een lange dag, als we via Limerick naar onze volgende bestemming rijden: Milltown Malbay.